Wielkanocny stół tradycyjnie i nowocześnie

Wedle tradycji uroczyste, wielkanocne śniadanie rozpoczyna się od dzielenia święconym jajkiem i składania sobie życzeń. Następnie spożywa się poświęcone dzień wcześniej pokarmy. W dawnych czasach święcono wszystko, co miało znaleźć się na wielkanocnym stole. Dziś przynosi się jedzenie w symbolicznej ilości. Do koszyczka często wkłada się baranka, jaja, chleb, sól, pieprz, wędliny i ciasto. Obiad wielkanocny składa się z białego barszczu, białej kiełbasy, pasztecików, tradycyjnych ciast. Jednak coraz częściej te zakorzenione zwyczaje ustępują potrawom z innych zakątków Polski i świata.

Na spokojnie
Dorota Werner nie szykuje wystawnego obiadu. Dla niej święta to przede wszystkim odpoczynek od pracy i okresowe zniesienie zasad zdrowego odżywiania, które praktykuje na co dzień. – W tym roku moje dzieci wyjeżdżają na Wielkanoc, więc zdecydowałam wspólnie z mężem, że nie ma sensu szykować specjalnych potraw dla naszej dwójki. Zamiast tego postanowiliśmy zamienić warzywa i owoce na słodycze – śmieje się pani Dorota. – Zazwyczaj nie pozwalamy sobie na takie odstępstwa od zdrowego jedzenia, ale myślę, że od czasu do czasu są one potrzebne dla psychicznego odpoczynku.
Pani Dorota wspomina obiady wielkanocne spędzone w dużym rodzinnym gronie. Za przykład podaje lata spędzone u swojej mamy i teściowej. – Moja mama była zwolenniczką spokojnych świąt. Wolała przeżywać je duchowo, bez tak zwanej pompy. Oczywiście siadaliśmy do świątecznego stołu, ale mama ograniczała go do minimum – mówi. – Natomiast moja teściowa zawsze dogadza rodzinie tradycyjnymi daniami. Na stole nie brakuje takich klasyków jak faszerowane jaja, biała kiełbasa z ćwikłą czy chrzanem i typowe dla tych świąt ciasta. Mazurek i sękacz to podstawa!

Z pomysłem
Nieco inaczej wygląda sytuacja u Anny Parackiej. Ona co roku uczestniczy w przygotowaniach dwóch świątecznych stołów: jednego tradycyjnego, drugiego... artystycznego! Ten pierwszy pani Ania przygotowuje w pracy. – Pracuję w ośrodku psychogeriatrycznym. Większość naszych pacjentów to osoby starsze z mniej lub bardziej zaawansowaną demencją. Tacy ludzie nie lubią eksperymentów, za to cenią sobie tradycję.
Znane smaki i zapachy pozwalają pacjentom poczuć się jak w domu, a przecież to jest najważniejsze. – Oprócz jedzenia tworzymy domową atmosferę muzyką i dekoracjami. Radość naszych podopiecznych jest warta każdego wysiłku – mówi.
We własnej domowej kuchni pani Ania zmienia taktykę. Najpierw zagłębia się w czeluści internetu w poszukiwaniu ciekawych przepisów, później kupuje niezbędne składniki i w końcu przechodzi do działania. – Bardzo lubię wykazać się kulinarną kreatywnością. Po pierwsze: dla samej siebie. Gotowanie sprawia mi po prostu przyjemność. Lubię uczyć się nowych przepisów i eksperymentować z własnymi pomysłami. Po drugie: dla mojej rodziny, która także lubi poznawać nowe dania. Mam szczęście, że nie są niejadkami, nawet najmłodsza córka chętnie próbuje nowych smaków. Od małego zachęcałam moje dzieci do jedzenia wszystkiego i dzisiaj zbieram plony. Czasem ta młodsza córka zakrada się do kuchni, po czym znajduję ją z resztkami zjedzonego ogórka czy papryki – śmieje się pani Ania.
Na wielkanocnym stole Anny Parackiej obok jajek i białego barszczu pojawi się między innymi pieczony łosoś z cytryną i zimnym sosem ziołowym oraz śródziemnomorskie wielkanocne danie „torta pasqualina”. Na deser będzie czekało ciasto marchewkowe i szwedzkie ciasto „mazaryn”. – Wszystko, co gotuję, gotuję od podstaw. Lubię wiedzieć, co jemy!

Lena Paracka
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.