Też jadę!

W czasach, kiedy wyleczalność raka piersi jest naprawdę wysoka, umieramy, bo zgłaszamy się do lekarza zbyt późno. Jakie są powody tego, że potrafimy znaleźć czas na wszystko inne, a dla siebie nie? Czy tak trudno choć raz w roku zrobić usg piersi? Przecież to nie boli. Dlaczego tego nie robimy. Odpowiem jako kobieta. Boimy się. Im dłużnej omijałyśmy lekarza, tym trudniej spojrzeć prawdzie w oczy. Wiem to, słyszę nieraz od swoich koleżanek. A... co ma być to będzie, wolę nie wiedzieć. Serio? Wolisz czekać, aż podstępem „coś” odbierze Ci życie? Wedrze się, rozgości i będzie czekać razem z Tobą. Na śmierć. Nie ma co się oszukiwać, tak to się może skończyć. Nieraz słyszę też, bo trzeba iść prywatnie: wiesz, ile za to kasują? A bezpłatnie to kolejki rok i lekarza wybrać nie można, a na kasę chorych taśma i niedelikatnie. Serio? Sto, dwieście złotych raz w roku to dużo? Ile wydajesz w ulubionym butiku, ile kosztuje Twój ulubiony perfum, weekend za miastem? Jak trafisz tam za późno, oddasz każdy pieniądz. Będziesz w stanie sprzedać wszystko: dom, samochód. Będziesz w stanie wziąć kredyt z najwyższym oprocentowaniem świata. Będzie tylko jeden problem. Będzie za późno. To nic nie da.

„Motoróżowi”? Co mają wspólnego motocykliści z różem, z rakiem piersi? Dla mnie to całe sedno tej akcji. Nie bardzo wiadomo, to nie jest oczywista akcja. Musisz się zatrzymać i zastanowić, o co w niej chodzi. Jeżeli grupa osób może dzieląc się swoją pasją, przyciągnąć uwagę do problemu, biję brawo. Każda historia, którą słyszę: poszłam, zbadałam się, jest przykładem na to, że warto jechać. Zamiast różowej wstążki, w sobotę różowa kamizelka. Mam też taką propozycję. Przy najbliższej okazji zapytaj ważną dla Ciebie kobietę, kiedy się badała. A może zamiast kolejnego prezentu „z okazji” i „bez okazji” wręcz jej zaproszenie na badania. To jest ważne. Nie tylko w październiku.