Polak potrafi...

Niestety w tym roku, nie było mi dane, aby orkiestrową niedzielę spędzić w Toruniu. Ominęła mnie ta cudowna fala ludzi płynąca Szeroką. Ludzi uśmiechniętych, otwartych i tak bardzo pozytywnych... Nie mogłem posłuchać grania na Starówce, nie mogłem powiosłować na ergometrze podczas bitego rekordu w Copernicusie. Tym razem „dorzucałem się” do puszek w Warszawie. Ale i tu spotykałem ten sam młodzieńczy zapał, uśmiech i radość w oczach. Tak bardzo miło widzieć w oczach wolontariuszy WOŚP, ten sam od lat błysk i to samo podekscytowanie. Dziś młodzi ludzie są coraz bardziej „wyluzowani” i trudno ich czymś jeszcze zaskoczyć, ale w tym jednym momencie są nadal ciutkę dziećmi. Kiedy już wiadomo, że do tej właśnie puszki coś wrzucimy, nagle na twarzy bardzo już „dorosłego” nastolatka pojawia się to dziecięce jeszcze wyczekiwanie... co mi wrzuci? Monetę czy może banknot... czy koleżance lub koledze też coś wrzucą? Uwielbiam tę chwilkę i ten charakterystyczny wyraz twarzy kwestujących. Bo to taki naturalny i ciepły grymas i dobre wyczekiwanie. Wtedy nawet najbardziej „dojrzały” chłopak i najbardziej wystylizowana dziewczyna z puszką na chwilę staje się dzieckiem. Piękne to. Jurkowi Owsiakowi udało się bardzo wiele, pomaga od lat tak wielu dzieciom, pomaga wbrew zimie, wbrew mrozowi, a ostatnio nawet wbrew władzy. Nie ma chyba w Polsce szpitala czy przychodni bez sprzętu z serduszkiem. Ale zyskiem bezcennym jest właśnie to uczenie młodzieży, jak się dzielić i angażować dla kogoś w potrzebie. Prawie 150 tysięcy dzieciaków w Polsce, pomimo zimna i śniegu, wyszło z puszką, by pomagać innym. Nie ma chyba w całym obecnym świecie tak bardzo pouczającej dla młodzieży akcji jak Orkiestra. I za ten entuzjazm, za pozytywną energię i pomoc innym dla wszystkich ludzi WOŚP – ogromne dzięki. Siema!